Maj jest zawsze przepełniony pracą z dziećmi w wieku nastoletnim, z czego bardzo się cieszę. Przychodzili do mnie z różnymi problemami, z traumami, ze zmartwieniami. Co czułam, kiedy z nimi pracowałam? Dumę! Bo ci młodzi ludzie dopiero wchodzą w świat, chcą poczuć trochę więcej ciepła, otrzymać pomoc. Chcą uwierzyć, że świat nie musi zawsze zły, że może być też dobry.

Kiedy dzieci przechodzą przez traumatyczne doświadczenia, jak obojętność dorosłych, lekceważenie ich problemów i uczuć, przemoc fizyczna, skojarzenia z rozwodem i traumą rodzicielską, to doświadczenia te mogą prowadzić do zaburzeń w obwodach motywacyjnych, mnemotechnicznych i afektywnych, a także mogą hamować funkcje kontrolne układu nerwowego. Nie jest jeszcze w pełni zrozumiałe, w jaki sposób zaburzenia psychiczne są osadzone w procesach biologicznych (choć nauka zbliża się do tego), ale nauka zaczęła badać strefy kontroli i emocji w mózgu, aby zobaczyć, jak można je skorygować.

Każdy uraz psychiczny zmniejsza korę mózgową od 45 roku życia. Oczywiście do pierwszej kategorii zalicza się traumę związaną z przemocą, podobnie jak traumę związaną z chłodem emocjonalnym od rodzica. Druga kategoria obejmuje traumę związaną z utratą rodzica, znęcaniem się jednego z rodziców nad drugim itp. Trauma może uruchomić złożony mechanizm, który będzie miał wpływ na przyszłe funkcje poznawcze lub problemy z ciałem u dorosłych.

Im szybciej trauma zostanie odkryta, tym szybciej Dusza dojdzie do siebie, tym lepiej będzie funkcjonować Osobowość. Czasami trauma jest skompresowana, prefabrykowana, tzn. Dusza rodzi się z pewnym zadaniem i to zadanie jest realizowane również na poziomie rzeczywistości, a wtedy trauma pogłębia się, ale nie jest przeżywana.

Przypomnijmy sobie bajkę Oscara Wilde’a o Gwiezdnym Chłopcu, kiedy to Gwiezdny Chłopiec otrzymał wszystko, ale z narcystycznym podejściem do życia, żyjąc życiem bez wdzięczności, stracił wszystko. Odnalazł swoją matkę, ale z innego punktu widzenia, to właśnie pomogło mu napełnić się energią Życia i Miłości. Młodzi ludzie, których spotykam na terapiach, to ci, którzy  pragną odnaleźć swoje źródło Miłości i Siły Życia. Jest to wspaniałe, cieszę się z tego bardzo, ponieważ oznacza to, że trauma nie będzie już miała nad nimi władzy, straci na sile. Odnalezione punkty odniesienia pomagają im sięgnąć dalej, w głąb siebie. Cieszę się, że w przyszłości takie dzieci będą bardziej ostrożne w kontaktach z innymi ludźmi.

Jeśli chodzi o rodziców, chciałabym napisać, że Wasze dziecko nie jest Wami! Jest ono stworzone z tego samego materiału genetycznego co i Wy. W pewnym stopniu, na początku będzie otrzymywało od Was zasoby, aż do ukształtowania się osobowości, a wtedy jego indywidualność przebije się przez gęste schematy rodowej warstwy informacyjnej i jego, lub jej Duch, będzie szukał swojej przynależności.

Pomagaj swojemu dziecku tak długo, jak długo nie wejdzie pod wpływ własnej osobowości. Pomóż mu/jej odnaleźć te zasoby, które już w nim/niej są, a które trzeba obudzić, zanim skończy 7 czy 9 rok życia. Przed osiągnięciem tego wieku, możesz zobaczyć, co było punktem wejścia Twojego dziecka w świat i co musi znaleźć swoje miejsce w jego i Twoim życiu. Pomóż dziecku nie ciągnąć za sobą cudzego losu i stereotypów, ale rozwijać się na jego własny sposób, podciągając zasoby rodowe do jego indywidualności, i odwrotnie – poprzez jego wewnętrzne zadania wypełnić ród nowym znaczeniem.